Als laat in de middag het savannegras met zilver is doorschoten en bleek goud de silhouetten van de heuvels omlijnt, rijd ik dikwijls met mijn honden naar de Mukutan om te zien hoe de zon ondergaat achter het meer en de nachtelijke schaduwen zich nestelen in de valleien en op de vlakten van het Laikipiaplateau.

Aan de uiterste rand van de Riftvallei, op wacht bij het ravijn, groeit daar een acacia, gebogen door de wind der eeuwen. Die boom is mijn vriendin, wij zijn zusters. Ik leun tegen de stam, die geschilferd en grijs is als een wijze, oude olifant. Tussen de takken door, gebogen armen gespreid in een stille dans, kijk ik omhoog naar de hemel van Afrika. Het wordt snel donker, rood verdiept zich tot purper, een wit maansikkeltje zweeft boven de horizon. Een laatste adelaar vliegt statig terug naar haar nest op de steile rotsen. Dezelfde oerbries steekt op uit het ravijn, met geritsel van blad en snelle slangen, trillers van onzichtbare boomkikkers, de roep van de eerste nachtvogels en soms het briesen van een buffel, bavianenkreten of de schorre grom van een luipaard.