16 oktober

Het was een feestelijke dag op kantoor. Ik voelde het niet. Ik wilde het wel voelen. ‘Gefeliciteerd! Goed gedaan!’ zei mijn baas met wie ik aan een deal had gewerkt.

‘Thanks!’ zei ik. ‘Het was leuk!’ Was helemaal niet leuk. ‘Ja, mooie zaak! Even iets anders. Weet je nog, die zaak waar we vorige week een voorstel voor hebben geschreven?’ ‘Ja, dat weet ik nog.’ ‘We hebben ‘m binnengehaald! Haha, geweldig, he! We kunnen meteen weer door!’

Het licht ging uit. Ik wilde dit niet. Ik kon dit niet. Ik trok dit niet. Ik moest huilen, heel hard huilen, schokkend huilen. En ik had pijn aan mijn rug. Wat moest ik doen? Ik zakte door mijn benen. ‘M’n rug…’ snikte ik. ‘M’n rug’. Mijn baas liep de kamer uit. Hij wist niet wat te doen. Ik wist het ook niet. Ik wilde zo graag naar huis.

Een burn-out, ik?

Als je me tot die dag had verteld dat ik een burn-out zou krijgen, dan had ik je niet geloofd. Ik was in de bloei van mijn leven, had leuke vriendinnen, een prachtige baan, een actief sociaal leven. Ik leefde het perfecte leventje.

Tot die ene dag. Ik was moe, maar ik was vooral leeg. Op. He-le-maal op. En ik voelde me zwak en een zwakkeling. Iedereen kon het volhouden, maar ik niet. Het voelde alsof ik faalde. Ik voelde me een mislukkeling en schaamde me diep.